120 - Una scherzosa ode a Cavour nell'anno 1903

“…A Cavour le tradission

a l’an tute quaich còsa pròpi ‘d pratich,

a deuvo confesselo për da bon

che cost pais am riès dij pi simpatich

e tant për rïe ades veuj ricordè

quaich còslucia ch’ l’à famne annamorè.

Prima’d tut ël linguage cavorèis

l’à mòlte sfumature a la latin-a:

l’à ‘d desinensse an “as,” an “es, an “eis”

ch’a smija prope ‘d dì ‘l “Salve Regina”,

con certe distinssion franch tal e quai,

për esempi tra ‘l “peis” e lë ”scandai”.

Còs’jèlo ‘d pi poëtich, ‘d pi fantastich,

dla dòira an permanenssa për le strà?

A l’alo pa në scòpo tut ginastich

specialment për j vej e le masnà?

Perché quand un l’à bsògn ëd passè da l’aota

vorej o nen vorej bsògna ch’a saota.

E son l’elo nen pratich?

N’Abadia dle pi famose ai temp medioëvai

s’a së sbrigavo pa

‘n bel dì funia ‘d passé fra i monument nassionai!

Eben, an men ch’as dis,

la cesa ch’jera

l’è diventà ‘na grossa bigatera

Còs dì dla Ròca, pï che benedila

për l’angel protetor ëd còsta sità?

Chissà da quand infatti senssa chila

i Cavoreis sarijo “rasatà”!

Anvece, ch’a fassa sol, ch’a pieuva o fiòca

Cavour l’è sempre a l’ombra ‘d soa Ròca.

La qual l’à drinta a chila ‘d gran tesòr

-          a vorej chërdi lòn che tuti a diso –

l’à ‘d fer, d’aram, d’argent e fin-a d’òr,

ven-e d’acqua potent ò che sò io,

ma i tesòr as peulo mach scavesse ‘d neuit

con ij “spirit” ch’a t’ mando quaich bëscheuit.

E la ponta? As peul disse un ver Santuari

dla devossion dle fomne e dle masnà,

ch’a van lassù pietose a dì ‘l rosari,

an sufrage dij mòrt ch’a jè ‘n si là,

peui, da vsin a la cros – oh sa son bravi! -

con ij papè dël salam lasso ‘d malavi.

El Cavoreis sarà pa clamoros

ma l’à ‘n compens dë slanss, d’inissiativa:

l’à ‘d fabriche da lard e d’euli ‘d nos,

a va vëdi ‘l tramvai quand part ò riva,

e për rendi pi seria l’istrussion,

d’ nans a le scòle a buta le përson!

Da protetor ëd l'Industria Nassional,

anvece ëd dovrè ‘d cop a dòvra ‘d pere;

a treuva ‘l butir ëd fabrica pa mal,

ma preferis comprè col dle marghere,

e, për lontan che ‘l Cavoreis a sia

torna a Cavour për fesse ‘na famija!...”

Questa ode scherzosa, fa parte di un testo ancor più scherzoso e lungo testo- omaggio scritto e letto in occasione delle nozze tra Cianfrin Peras (Chiaffredo Perassi) e Maria Lotesan (Maria Lottezzano) il 20 giugno 1903 , dal cugino della sposa Luis (Luigi).